Half oktober is het voltallige bestuur voor een week weer naar Armenië afgereisd, en wij kijken er tevreden op terug. Hieronder leest u het verslag van onze reis.

Maandag zijn we samen met onze bevriende arts, Lucine, naar verschillende dorpen geweest in de armste provincie van het land, Armavir.

Wij hebben verschillende gezinnen bezocht die thuis een dubbelgehandicapt kind verzorgen.

Het eerste gezin is een echtpaar met een zoontje van 10 jaar.
De vader heeft geen werk dus er zijn weinig inkomsten.
Zij passen op het huis van iemand die in Europa woont en hier een tweede huis heeft.
De ouders hebben na vele medische onderzoeken en zorg weinig vertrouwen meer in de artsen.
Wij werden vriendelijk ontvangen en na een half uurtje over en weer praten kwamen we uit op het volgende.
Er komt een bed voor Arthur wat door de timmerman en met behulp van de vader gemaakt zal worden.
Arthur slaapt namelijk bij zijn ouders in bed.
Ook zal Lucine zorgdragen dat hij fysiotherapie aan huis krijgt voor een aantal keer zodat de ouders de oefeningen ook kunnen leren en Arthur niet verder verstijfd.
Ook een Fatboy zitzak zal er komen.

Het volgende bezoek bracht ons naar Davit.
Dit was voor ons de 3de keer en hij was erg blij ons weer te zien.
Wij hadden hem vorig jaar een bed beloofd, gemaakt door de plaatselijke timmerman en daar lag hij prinsheerlijk in. Niet meer op de harde bank maar een hoog bed met een dik matras.

We hebben voor hem een tablet met simkaart geregeld zodat hij met zijn vader kan bellen die als seizoenarbeider werkt aan de andere kant van het land.
Zo wordt zijn wereld wat groter dan alleen de kleine huiskamer.

Het 3e gezin heeft 2 zoontjes. Ze wonen 5 hoog in een oude flat zonder lift.
Het gaat om de jongste, Alik genaamd, hij is 4 maanden oud.
Alik heeft een waterhoofd. Hij heeft na zijn geboorte een drean gekregen. Volgens de artsen kon deze na enkele weken verwijderd worden.
Helaas zijn hoofdje groeit nog steeds.
Het jongetje kijkt helder uit zijn ogen en na goed overleg met de ouders en arts hebben wij besloten om Alik te laten opereren zodat er een nieuwe drean geplaatst kan worden.
Lucine gaat nu met de ouders naar de specialist en zal het hele proces begeleiden en ons uiteraard op de hoogte houden.

Aleks is een zwaar gehandicapt jongetje die wij bezochten. Toen wij binnen kwamen lag hij met kussens in zijn rug op de bank, een box is niet aanwezig. Zijn moeder zou het fijn vinden om een buggy te hebben zodat ze buiten maar ook binnen deze kan gebruiken.

Dinsdag zijn we naar Nor Karberd geweest, wij bezochten het tehuis waar we al vele jaren actief zijn. Zo zijn we ook in Masis geweest waar het kinderdagverblijf staat wat onderdeel is van de inrichting. De materialen die wij vorig jaar toegezegd hadden konden we nu met eigen ogen bewonderen.

Het was een feest om te zien dat het goed gebruikt wordt.

Wat fijn, dat dankzij uw donatie, veel kinderen plezier kunnen beleven aan de materialen die de timmerman gemaakt heeft. De timmerman gaat weer aan het werk in opdracht van ons.

Hij gaat een buffet maken voor de gezamenlijke ruimte waar o.a de ouders van de kinderen die op dat moment in het dagcentrum zijn een maaltijd aangeboden wordt.

In de toekomst wil de directeur de oudere alleenstaande mensen uit het dorp een paar keer per week een warme maaltijd aanbieden.

Na goed overleg met de directeur gaan wij de muziektherapeut een jaar sponsoren zodat ze niet meer op vrijwillige basis 1 à 2 keer per week een uurtje muziekles zal geven, maar meerdere dagen. Zo  snijdt het mes weer aan 2 kanten, de muziektherapeut krijgt een bijdrage en de kinderen krijgen nu allemaal muziekles.

In Nor Karberd hebben we een bezoekje gebracht aan Asmik, het boegbeeld van de stichting.

Wat een feest haar weer te zien die vreugde is wederzijds.

Woensdag zijn wij met Gyana, onze bevriende lerares op pad geweest. Zij had voor ons een paar gezinnen uitgekozen die dringend hulp nodig hebben.

Het eerste gezin is erg arm en woont tijdelijk bij familie in huis. Ook hier heeft de vader geen werk, zoals vele mannen in Armenië.

Zij vroegen voor hun zoontje Armin van 7 jaar, die dubbel gehandicapt is, een bed en een buggy.
Helaas hebben deze mensen geen enkele voorziening voor hun zoontje, dus tillen ze hem de hele dag van de ene naar de ander plek in huis.

Gelukkig hadden wij Duplo Lego mee gekregen van lieve mensen. Dit konden wij Armin geven.
Hij begon er meteen mee te spelen en te stapelen wat erg leuk was om te zien.
Voor de buggy en het bed zal Gyana zorgdragen.

Anna is een meisje van 12 jaar maar ziet eruit als een 8-jarige. Ze heeft een stofwisselingziekte en maag- en nierproblemen.
Ze heeft vaak in het ziekenhuis gelegen en loopt erg achter wat haar ontwikkeling betreft.
Voor de komende winter hebben wij gezorgd dat zij en haar zusje nieuwe, warme jassen en goede laarsjes kregen.
Wat waren zij, maar vooral hun moeder blij met deze onverwachte cadeau ’s.
Ook heeft zij een laptop gekregen.
Dit hebben wij van uw bijdrage kunnen betalen.

In dezelfde straat woont een man van 24 jaar oud, hij zit in een oude rolstoel en is licht spastisch.
Omdat er nooit goede zorg is gegeven (b.v fysiotherapie) is hij onnodig vergroeid.
Met Arman is goed te communiceren.
Zijn wens is een eigen bed. Hij slaapt nu op de bank waar wij ook op zaten en dat was absoluut niet de nieuwste!!
Wij hebben het bed toegezegd en Arman zal samen met Gayane meedenken en kijken naar een geschikt bed.

Donderdag zijn we naar het kantoor van Coaf geweest waar Lucine werkt.

Coaf is een organisatie die opgezet is door Armenen die in Amerika wonen en omzien naar minderbedeelde mensen in eigen land en juist in een dorp wat wil betekenen.
Zoals onderwijs/ werk voor lichamelijk gehandicapten of hygiëne verbeteren en goede maaltijden verzorgen voor kinderen op school.
We kregen een uitleg over de organisatie.
Misschien gaan wij volgend jaar met Lucine een dag mee naar de provincie Lori in het noorden.

Mede door uw gift hebben wij weer gezinnen kunnen helpen voor nu en in de toekomst.
Hier zijn wij u heel erg dankbaar voor.
Dank u wel, in het Armeens “Snorr hakalutyun”